“Michaël Borremans is misschien wel de grootste levende figuratieve schilder”, schreef John Vincler in 2022 in The New York Times. De veelgeciteerde zin wijst meteen op de status van de kunstenaar op de internationale kunstscene. Rond 1996 begon hij te schilderen. De opmars ging snel zodra zijn kunst in 2001 werd opgepikt door Zeno X Gallery in Antwerpen, de in 2023 stopgezette galerie van andere toppers, zoals Tuymans. Eind 2020 opende de laatste expo van Borremans bij Zeno X. Nu is David Zwirner Gallery, waar hij in 2003 aan boord kwam, de enige galerie die hem vertegenwoordigt. Wat best veel is, want Zwirner is een galerie-imperium met vestigingen in New York, Los Angeles, Londen, Parijs en Hongkong. “Mijn productie is te klein om nog eens om de zoveel tijd in een Belgische galerie tentoon te stellen. Ik wil minder gejaagd in het leven staan”, verklaart de kunstenaar.

Of het nu om schilderijen gaat, tekeningen, sculpturen of films, de kunst van Michaël Borremans (°1963, woont in Gent) heeft het over ons, onze wereld en onze tijd. Dikwijls gaat hij aan de haal met stukjes kunstgeschiedenis. Borremans: “De werkelijkheid zoals ze zich nu aandient, economisch, politiek, cultureel, filosofisch, alles is een gevolg van het verleden. De beeldvorming van vroeger is ook nog zeer aanwezig in musea of architectuur, je kan dat niet wegdenken. Ik verwijs vooral naar een beeldcultuur uit het pre-industriële tijdperk. Misschien is dat een soort romantisch standpunt van mij, omdat het een beetje ‘paradise lost’ is. Dat weet ik niet, het is onbewust.”